.
. "
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
"നാമെപ്പോഴും അലെര്ട്ടായിരിക്കണം", ഇപ്പോഴത്തെ ചെറുപ്പക്കാര്‍ പലപ്പോഴും പറയാറുള്ളത് ഞാന്‍ ശ്രദ്ധിച്ചിട്ടുണ്ട്. ഉണ്ണിയുടെ കാര്യത്തിലെന്നല്ല ഏതു സുഹൃത്തുക്കളുടെ കാര്യത്തിലും എനിക്കതിനു കഴിയാറില്ല. ഇത്ര സമയം മുതല്‍ ഇത്ര സമയം വരെ അല്ലെങ്കില്‍ ഇത്ര വര്ഷം എന്നാ കാലയളവില്‍ ഒരു സുഹൃദ്ബന്ധത്തെ പരിമിതപ്പെടുത്താന്‍ ഞാനിഷ്ടപ്പെടുന്നില്ല. ഉണ്ണിയുടെ കാര്യത്തില്‍ സംഭവിച്ചത് എനിക്ക് ഉള്‍ക്കൊള്ളാന്‍ കഴിയുന്നില്ല. ഉപാധികളോടെയുള്ള സുഹൃദ്ബന്ധം എപ്പോഴും യാന്ത്രികം തന്നെയാണ്. ഒരു യന്ത്രത്തോട്‌ നമുക്കുണ്ടാവുന്ന മനോഭാവം. വയസ്സുകാലത്ത് താങ്ങാകുന്ന ചാരുകസേരയോ, ഊന്നുവടിയോ പോലെയല്ലല്ലോ യന്ത്രസാമഗ്രികള്‍. അവ തുരുമ്പിക്കുമ്പോള്‍, പണിമുടക്കുമ്പോള്‍ നാം അവയെ വലിച്ചെറിയുന്നു, ഏകാന്തതയുടെ മൂലകളിലേക്ക്. നമുക്കെങ്ങനെ മറ്റുള്ളവരുടെ
മനസ്സുകളിലേക്ക് കൂടുതല്‍ ആഴ്ന്നിറങ്ങാന്‍ കഴിയും. അവ ആഴിപോലെ അഗാധമായിരിക്കും, ചിലപ്പോള്‍ കാറ്റിനെപ്പോലെ ദുരൂഹതയുള്ളത്, ചിലപ്പോള്‍ ആകാശം പോലെ അനന്തമായ ചിന്തകളാല്‍ മേഘാവൃതമായത്, ചിലപ്പോള്‍ അഗ്നിയെപ്പോലെ നമ്മെ ഭസ്മീകരിക്കാന്‍ പോന്നവ, മഴപോലെ മനോഹരമായതിനെ നമുക്ക് തിരഞ്ഞുപിടിക്കാന്‍ കഴിയില്ലല്ലോ.
എന്നിലെതോ അശുഭ ചിന്തകള്‍ ഭൂതാവേശം പോലെ കടന്നു വരുന്നു. ആ ചിന്തകളുമായി ഉറക്കിത്തിലാഴുമ്പോള്‍, സ്വപ്നങ്ങളായി അവയെന്നെ വേട്ടയാടുന്നു. അതൊക്കെ എങ്ങനെ എന്റെ ഷെമിയെ പറഞ്ഞുമാനസ്സിലാക്കണമെന്നു എനിക്കറിയില്ല. കഴിഞ്ഞ തവണ നാട്ടിലെത്തിയപ്പോള്‍ രാത്രി ഉറക്കത്തില്‍ നിന്നും ഞാന്‍ ഞെട്ടിയുണര്ന്നിരുന്നു. ഉണ്ണിയെ അനേകം ബൂട്ടിട്ട കാലുകള്‍ തറയിലിട്ടു ഞെരിക്കുന്നു. ഞാനവരെ തടയാന്‍ വൃഥാ ശ്രമിക്കുന്നുണ്ട്. അതാ ഒരുവന്‍ എന്റെ നെഞ്ചില്‍ തോക്കിന്റെ പാത്തികൊണ്ടിടിക്കുന്നു. നെഞ്ചിന്‍കൂട് ഞെരിയുന്ന ശബ്ദം, എന്റെ നിലവിളികള്‍ ആരുടേയും കാതുകളില്‍ വീഴുന്നില്ല. വര്‍ത്തമാനകാല കാലവര്‍ഷം പോലെ അവ വൃഥാ കടലില്‍ ഒഴുകി അവസാനിക്കുന്നു. ഷെമി വച്ചുനീട്ടിയ ഒരു ഗ്ലാസ് വെള്ളം കുടിച്ചിട്ട് ഞാന്‍ ആരോടെന്നില്ലാതെ പുലമ്പി, എനിക്ക് ജീവിക്കണം, ഉണ്ണിക്കും ജീവിക്കണം, പക്ഷെ ഉണ്ണിയില്ലാത്ത ഒരു ജീവിതചിത്രം എനിക്ക് ഓര്‍ത്തെടുക്കാന്‍ കഴിയുന്നില്ല. തൊട്ടടുത്തു കിടന്നുറങ്ങുന്ന എന്റെ മകന്റെ നെറുകയില്‍ തലോടി ഞാന്‍ പുലമ്പിക്കൊണ്ടിരുന്നു, മോനെ അഭീ, നിനക്കൊരു ഏട്ടനുണ്ട്, അങ്ങുദൂരെ . . . . .
ഏതെങ്കിലും തുടര്ച്ചകളിലെ അര്‍ദ്ധവിരാമാമാണോ ഓരോ മനുഷ്യജന്മവും. മുറിഞ്ഞും, തുടര്‍ന്നും, ഒഴുകിക്കൊണ്ടിരിക്കുന്ന ചെറു പുഴകള്‍ പോലെ ഓരോരോ
ജന്മങ്ങള്‍. അടര്ന്നും വീണ്ടും തളിത്തും അവ നീങ്ങിക്കൊണ്ടെയിരിക്കുന്നു. ഇപ്പോള്‍ മനസ്സല്‍പ്പം ശാന്തമാണ്, ഉണ്ണിക്കു ആ സംഭവത്തില്‍ യാതൊരു പങ്കുമില്ല എന്ന് ഞാന്‍ സ്വയം സമാധാനിക്കുന്നത് കൊണ്ടാകാം അത്. ഇന്ന് തീവണ്ടി കടന്നു പോകുന്ന വഴികളിലെ മനോഹര ദൃശ്യങ്ങള്‍ എന്നെ ഉന്മത്തനാക്കില്ല. കടുത്ത മഞ്ഞുപടം പോലെ ചിന്തകള്‍ എന്റെ തലച്ചോറില്‍ പടര്‍ന്നു കയറിക്കൊണ്ടേയിരിക്കുന്നു. വീട്ടിലെത്തുന്നതിനു മുന്‍പേ ഒന്നുഷാറായേ പറ്റൂ. മകനോട് വിശേഷങ്ങള്‍ ചോദിക്കുന്നതുമുതല്‍ ഷെമിയോടുള്ള പെരുമാറ്റങ്ങളിലും വരെ അസ്വാഭിവികത കയറിവരരുത്. വന്നാല്‍ത്തന്നെ, തന്നെ അലട്ടുന്ന യാതൊരു പ്രശ്നവും ഇപ്പോള്‍ തന്നിലില്ല എന്ന് സ്വയം നടിക്കാനെങ്കിലും കഴിയണം. നാട്യങ്ങളുടെ മുഖംമൂടികള്‍ ഒന്നൊന്നായി ഉത്പാദിപ്പിച്ചുകൊണ്ടിരിക്കുന്ന ഒരു ചെറു യന്ത്രമായി ഞാനിപ്പോള്‍ മാറിയേ മതിയാകൂ. അത് നിലനില്‍പ്പിന്റെ പ്രശ്നമാണ്, അല്ലെങ്കില്‍ അടുത്ത ലീവിനെത്തുന്നതുവരെ അവളുടെ മനസ്സ് നിറയെ ആധിയായിരിക്കും. ഇതുവരെ ഒരു പെറ്റിക്കേസുപോലും ആരോപിക്കപ്പെടാത്ത ഞാന്‍ ഉണ്ണിക്കുവേണ്ടി നിരന്തരം പോലീസ് സ്റ്റേഷനിലും കോടതിയിലും കയറിയിറങ്ങുന്നത് അവളെ സംബന്ധിച്ചിടത്തോളം അത്ര
അഭിലഷണീയമല്ലാത്ത കാര്യമാണന്നു അവള്‍ സദാ ഓര്മപ്പെടുത്തികൊണ്ടിരിക്കും.
രണ്ടു ദിവസമായി ചെയ്തു തീര്‍ക്കേണ്ട പല ജോലികളും കുഴ മറിഞ്ഞു കിടക്കുകയാണ്. അക്കൌണ്ട്സ് ക്ലിയര്‍ ചെയ്യണം. റിപ്പോര്‍ട്ട് ഹെഡ് ആഫീസിലേക്ക് മെയില്‍ ചെയ്യണം. അങ്ങനെ ഒന്നിന് പിറകെ ഒന്നായി ജോലികളുടെ ബാഹുല്യം തന്നെയുണ്ട്‌. നല്ല ഉറക്ക ക്ഷീണമുണ്ട്, പക്ഷെ എങ്ങനെ ഉറക്കം വരും,
സമാധാനമായി ഒരിറക്ക് വെള്ളം കുടിക്കാന്‍ കഴിയാത്ത അവസ്ഥയില്‍ ഉറക്കത്തെക്കുറിച്ച് വേവലാതിപ്പെട്ടിട്ട് കാര്യമില്ല. ഏതായാലും ട്രെയിനെത്തിയാല്‍ ഒന്നുറങ്ങാന്‍ ശ്രമിച്ചുനോക്കാം.
ഉണര്‍വിന്റെ നിമിഷങ്ങളില്‍ എപ്പോഴും ജാഗ്രത്തായിരുന്ന എന്റെ മനസ്സിപ്പോള്‍ വൈരുദ്ധ്യങ്ങള്‍ക്ക് നടുവിലാണ്. അത് തുഴ നഷ്ടപ്പെട്ട ചെറുവള്ളം പോലെ അലഞ്ഞുകൊണ്ടിരിക്കുന്നു. ഒരു ചെറുകാറ്റിനു വേണമെങ്കില്‍ ഇപ്പോള്‍ എന്നെ തകര്‍ക്കാം. ഇപ്പോള്‍ മഴപെയ്യുമ്പോള്‍ ഉള്ളു കുളിര്‍ക്കാറില്ല, നിലാവുപോലും പേടിപ്പെടുത്തുന്ന പ്രകാശ പ്രളയമായി മാറിക്കൊണ്ടിരിക്കുന്നു. ഒടുവില്‍ ഇല മുഴുവനും
കൊഴിഞ്ഞു ആരാലും തിരിച്ചറിയാന്‍ കഴിയാതെ അസ്ഥിത്വം നഷ്ടപ്പെട്ടു വീണ്ടും ഒരു പുനര്‍ ജന്മത്തിനായി
കാത്തുനില്‍ക്കുന്ന മരം പോലെ . അല്ല വൃക്ഷങ്ങളില്‍ തന്നെ എത്ര ജന്മങ്ങള്‍ തന്നെ ഉടലെടുക്കുന്നു.
പക്ഷികളായും, അറിയപ്പെടാത്ത മറ്റു ജന്മങ്ങളായും. ഇതാ ഇപ്പോള്‍ ഈ
റയില്‍വേ സ്റ്റേഷനില്‍ ഞാന്‍ ഒറ്റക്കിരിക്കുന്നു. തീപിടിച്ച മനസ്സുമായി.
ഉണ്ണിയുമായി ബന്ധപ്പെട്ട സംഭവങ്ങളിലേക്ക് മനസ്സിനെ മേയാന്‍ വിടുമ്പോഴും ചെന്നെത്തുന്നിടങ്ങളിലെല്ലാം വാതിലുകലടയുന്നു. ഉണ്ണിയേ തനിയെ വിടാന്‍ വയ്യ, അവനെ വീണ്ടെടുക്കണം, എന്റെ പഴയ ഉണ്ണിയായിത്തന്നെ.
ഇന്ന് ട്രെയിന്‍ കൃത്യസമയം പാലിക്കുകയാണെങ്കില്‍ രാത്രി പതിനൊന്നു മണിക്ക് മുന്നേ വീട് പറ്റാം. വീട്ടിലെത്തിയാലുടന്‍ അരമണിക്കൂര്‍ അവളുടെ പരാതികള്‍ കേള്‍ക്കാന്‍ നീക്കിവെയ്ക്കണം. അതെപ്പോഴും പതിവുള്ളതാണ്. ആ സമയത്ത് ഞാന്‍ അലസമായോ മറ്റോ ആണ് അത് കേള്‍ക്കുന്നതെങ്കില്‍, എനിക്ക് സ്നേഹം കുറഞ്ഞു വരുന്നു എന്നൊക്കെ പറഞ്ഞു മുഖം വീര്‍പ്പിക്കല്‍
പതിവ് വേറെ. പതിവുപോലെ മുകള്‍ നിലയില്‍ താമസിക്കുന്ന, മധ്യവയസ്കരായ ദമ്പതികളെക്കുറിച്ചാവും ആദ്യത്തെ പരാതി. അപ്പോള്‍ ഉറപ്പായും ഏതെങ്കിലും ലൈറ്റിനു പിറകില്‍ ഒളിച്ചിരുന്നു ഗൌളി ചിലച്ചിരിക്കും, അല്ലെങ്കില്‍ അന്ധകാരത്തില്‍ നിന്നും വിഷാദഗാനം പോലെ കൂമന്‍ മൂളിത്തുടങ്ങും. ഒന്നുമില്ലെങ്കില്‍ എന്റെ മൊബൈല്‍ ഫോണിലേക്കുള്ള എസ് എം എസ് ബെല്‍ മുഴങ്ങും. അപ്പോള്‍, കണ്ടോ കണ്ടോ ഞാന്‍ പറഞ്ഞത് പൂര്‍ണമായും സത്യമാണ്, എന്ന് പറഞ്ഞവള്‍ സ്വയം ന്യായീകരിക്കും.
ഞാനൊരു ശാന്തനായ കേള്‍വിക്കാരനാണന്നു വിവാഹത്തിന്റെ ആദ്യ നാളുകളില്‍ത്തന്നെ അവള്‍ക്കു ബോധ്യപ്പെട്ടതാണ്. അവളുടെ ധാരണയെ തിരുത്താന്‍ ഞാന്‍
മിനക്കെട്ടതുമില്ല. അല്ലെങ്കില്‍ത്തന്നെ സ്ത്രീകളോട് മസില് പിടിച്ചിട്ടു ഒരു കാര്യവുമില്ല. അത് അരക്കിട്ടുറപ്പിക്കുന്ന തരത്തിലായിരുന്നു പിന്നീടുള്ള അവളുടെ പെരുമാറ്റവും. ചെറിയ ചില നിര്‍ബന്ധങ്ങളൊഴിച്ച് ഉള്ളില്‍ വെറും പാവമാണവള്‍. മുകള്‍ നിലയില്‍ താമസിക്കുന്ന ദമ്പതികള്‍ പരസ്പരം എപ്പോഴും വഴക്കാണത്രെ. അതും വളരെ ഉച്ചത്തില്‍. അവര്‍ വീടന്വേഷിച്ച്‌ വരുമ്പോഴേ ഞാനവള്‍ക്ക് മുന്നറിയിപ്പ് നല്‍കിയിരുന്നതാണ്. അവര്‍ ഒരു വായാടി സ്ത്രീയാണന്നു. എനിക്ക് മിണ്ടിയും പറഞ്ഞും ഇരിക്കാന്‍ ഒരാളെ കിട്ടുന്നതില്‍ ഇക്കക്കെന്താ ഇത്ര ദെണ്ണം എന്നായിരുന്നു അതിനുള്ള അവളുടെ മറുപടി.
ഇപ്പോള്‍ ഞാന്‍ ചെന്നലുടന്‍ അവരെ ഒഴിപ്പിക്കണമെന്ന പരാതിയാണവള്‍ക്ക്. ഒരു വര്‍ഷത്തെ കോണ്‍ട്രാക്ട് പൂര്‍ത്തിയാവട്ടെ എന്ന് പറഞ്ഞു ഞാവളെ സമാധാനിപ്പിക്കും.
വാക്കുകൊണ്ടും പ്രവൃത്തികൊണ്ടും ഓരോരുത്തര്‍ അവരവരുടെ ഹീന സാമ്രാജ്യം കെട്ടിപ്പടുക്കുമ്പോള്‍, ഇവിടെ ഞങ്ങളുടെ ലോഡ്ജില്‍ ഒരു നിശബ്ദ ജീവിതം
പെയ്തൊഴിഞ്ഞു കൂടൊഴിഞ്ഞു പോയ കാര്യം ഞാനവളെ എങ്ങനെ പറഞ്ഞു ബോധിപ്പിക്കും. ശബ്ദകോലാഹലങ്ങള്‍ ഭൂമിയില്‍ ആധിപത്യം സ്ഥാപിക്കുമ്പോള്‍, മൌനമായ നിലവിളികള്‍ ഭൂമിയുടെ അഗാധതയില്‍ ചവിട്ടി താഴ്ത്തപ്പെടുന്നു.
ട്രെയിന്‍ വന്നു, എന്തോ കയറാന്‍ തോന്നിയില്ല, പ്ലാറ്റ്ഫോമിലുണ്ടായിരുന്ന രണ്ടു മൂന്നു പേര്‍ തിരക്കിട്ട് വണ്ടിയില്‍ കയറിപ്പറ്റി. ട്രെയിന്‍ എന്നെക്കൂടാതെ സ്റ്റേഷന്‍ വിടുന്നു എന്ന യാഥാര്‍ത്ഥ്യത്തെ അംഗീകരിക്കാന്‍ കഴിയാത്ത മനസ്സുമായി ഞാന്‍ ചിന്തയിലാണ്ടിരുന്നു. ആംബുലന്‍സിന്റെ ഡോര്‍ അടയുന്ന ശബ്ദം, പിന്നെ അതിന്റെ സൈറന്‍, ഒരു മുരള്ച്ചപോലെ കാതുകള്‍ക്ക് ചുറ്റും കറങ്ങിനടക്കുന്നു. ഞാന്‍ എഴുന്നേറ്റു, തിരിച്ചു എന്റെ ലോഡ്ജിലേക്ക് പോണോ, അതോ സെന്ഹുവിന്റെ ലോഡ്ജിലേക്ക് പോയി അവനുമായി സംസാരിച്ചിരിക്കണോ. നടക്കാന്‍ ഭാവിക്കുമ്പോള്‍ ശ്രദ്ധിച്ചു , ഒരുവന്‍ കുടിച്ചു ലെക്കുകെട്ട്, ഇപ്പോള്‍ വീഴും എന്ന നിലയില്‍ തൂണും പിടിച്ചു നില്‍ക്കുന്നു. അവനെ പതിയെ ബെഞ്ചില്‍ താങ്ങിയിരുത്തി, ഞാന്‍ നടത്തത്തിനു വേഗം കൂട്ടി, മുരുകന്‍ കാട്ടാക്കടയുടെ കവിത പെട്ടന്ന് ഓര്‍മ്മയിലെത്തി.
ലോഡ്ജില്‍ മുറിയെടുക്കാന്‍ ഗെയ്റ്റ് കടന്നു വരുമ്പോള്‍ ആ പെണ്‍കുട്ടി ഊമയാണന്നു ഞാനൊട്ടും പ്രതീക്ഷിച്ചില്ല, ഉണ്ണി വീട്ടിലേക്കു പോയിരിക്കുകയായിരുന്നു. രജിസ്ടരില്‍ ഒപ്പുവാങ്ങി താക്കോല്‍ അവളെ ഏല്‍പ്പിക്കുമ്പോള്‍ അവള്‍ ആത്മഹത്യക്ക് മുതിരുമെന്ന് ഞാന്‍ കരുതിയതേയില്ല. ദൈവത്തിന്റെ ഇമ്മാതിരി കളികളെക്കുറിച്ച് ഞാന്‍ വിമര്‍ശനബുദ്ധിയോടെ ആലോചിച്ചുപോയി. നാലു ദിവസത്തോളം അവള്‍ ഇവിടെയുണ്ടായിരുന്നു. നമ്മുടെ വിചാര ലോകങ്ങള്‍ക്കപ്പുറത്ത് എന്തെല്ലാം സങ്കീര്‍ണതകളിലൂടെയാണ്‌ മനുഷ്യമനസ്സു നിരന്തരം കടന്നുപോകുന്നത്. ഇനിയും അതിനെക്കുറിച്ച് ചിന്തിച്ചാല്‍ എനിക്ക് ഭ്രാന്ത് പിടിക്കുമെന്നായി. ഞാന്‍ യന്ത്രികമായിത്തന്നെ എന്റെ ലോഡ്ജിലെക്കുള്ള ഗേറ്റു കടന്നു ചെന്നു. റിസപ്ഷനില്‍ ഉണ്ണി തലകുമ്പിട്ടിരിക്കുന്നു. എന്നില്‍ വീണ്ടും അശുഭ ചിന്തകളുടെ തിരയിളക്കം. ഞാന്‍ അവന്റെ മുഖം മെല്ലെയുയര്‍ത്തി. കുറ്റബോധത്തോടെ അവന്‍ എന്നെ നോക്കി വാവിട്ടുകരഞ്ഞു. ഒരു കത്ത് എന്നെ എല്പ്പിച്ചശേഷം അവന്‍ വീണ്ടും എങ്ങോ നോക്കിയിരുന്നു.
വടിവൊത്ത അക്ഷരത്തില്‍ ജീവനുള്ള കുറെ അക്ഷരങ്ങള്‍. എന്റെ ഹൃദയത്തെ കീറിമുറിക്കാന്‍ പോന്നവ.
സ്നേഹത്തോടെ, പ്രണയത്തോടെ ഉണ്ണിക്ക്‌,
എന്നില്‍ നിന്നുള്ള ഈ ഒളിച്ചോട്ടം എന്തിനെന്നനിക്കറിയില്ല. എന്തായാലും ഞാനീ നഗരം വിടുകയാണ്, നമ്മള്‍ വളരെ നേരം സംസാരിച്ചിരുന്ന മരച്ചുവടുകളും, അവിടത്തെ ബഞ്ചും, എന്നെ വല്ലാതെ വേട്ടയാടുന്നു. അവസാനമായി ഉണ്ണിയെ കാണുവാനാണ് ഞാനിവിടെ മുറിയെടുത്തത്. ഉണ്ണിയില്‍ നിന്നും ഒരു ചുടു ചുംബനം ഞാന്‍ ആഗ്രഹിക്കുന്നു.
പക്ഷെ അതെങ്ങനെ ഉണ്ണിയെ പറഞ്ഞു മനസിലാക്കണമെന്നനിക്കറിയില്ല . ഉണ്ണീ എനിക്ക് വിട നല്‍കുക, നമ്മുടെ സ്വപ്നങ്ങള്‍ക്കും.
പ്രണയപൂര്‍വ്വം
റാണി റോബര്‍ട്ട്‌ .
എന്റെ കൈകളിലൂടെ വിയര്‍പ്പോഴുകി കത്തിലെ അക്ഷരങ്ങള്‍ നനഞ്ഞു കുതിര്‍ന്നു. എന്റെ ഉണ്ണീ എന്ന ഉള്ളിലുറഞ്ഞുപോയ നിലവിളിയോടെ ഞാന്‍ സോഭയിലേക്ക് തളര്‍ന്നിരുന്നു.
കണ്ണ് തുറന്നു നോക്കുമ്പോള്‍ പതിവുപോലെ ഉസ്മാന്‍ ഞങ്ങള്‍ക്കുള്ള ചായയുമായി മൂളിപ്പാട്ടും പാടി കടന്നുവരുന്നു.
(പിന്കുറിപ്പ് :
എന്റെ അനുജന്‍ മുസമ്മില്‍ മുസ്ലിയാര്‍ ( ചെറിയച്ചന്റെ മകന്‍ ) നിസ്സാര കാരണങ്ങളാല്‍ അവന്റെ ഭാര്യയെ ഈയടുത്ത് മൊഴി ചൊല്ലി. സംഭവം കഴിഞ്ഞ ശേഷമാണ് ഞാനിക്കാര്യം അറിയുന്നത് തന്നെ, ആ പെണ്‍കുട്ടിയുടെ ദൈന്യത എന്നെ വല്ലാതെ വേട്ടയാടി, ആ മാനസിക സംഘര്‍ഷത്തില്‍ നിന്നാണ് ഇക്കഥ പിറന്നത്‌.)
