ഒരു ബന്ദിന്റെ സ്മരണക്ക് മുന്നില്‍ .

ഗീതാകിനി സ്വാമിനികള്‍ എന്റെ സ്കൂള്‍ ജീവിതം എഴുതിയപ്പോള്‍ എന്റെ മനസ്സില്‍ പെട്ടന്ന് കടന്നു വന്ന ഒരു സംഭവമാണ് ഈ പോസ്റ്റിന്റെ ആധാരം .
ഞാന്‍ ഒരിക്കലും എന്റെ വിദ്യാഭ്യാസ ജീവിതത്തില്‍ ഒരു ലീഡര്‍ ആയിരുന്നില്ല .ആകാന്‍ ശ്രമിച്ചിരുന്നില്ല .കാരണം എന്നെ ഭരിച്ചിരുന്ന അപകര്‍ഷതാ ബോധം .ആ അപകര്‍ഷത എന്തായിരുന്നു എന്നാണ് ഞാന്‍ ഇവിടെ പറയാന്‍ ശ്രമിക്കുന്നത് .
എന്റെ ചെറുപ്പത്തില്‍ ഞാന്‍ കണ്ട എന്റെ കൂട്ടുകാര്‍ എന്നെക്കാള്‍ ഉയര്‍ന്ന സാമ്പത്തിക ചുറ്റുപാടുകള്‍ ഉള്ള വീടുകളിലെ ആയിരുന്നു .നല്ല ഉദ്യോഗസ്ഥരുടെ മക്കള്‍ . എന്റെ അപ്പച്ചന്‍ ,അമ്മച്ചി ,വല്യമ്മച്ചി, മക്കള്‍ എട്ടുപേര്‍ ഇവരെല്ലാം കഴിഞ്ഞു കൂടിയത് അപ്പച്ചന് ഉണ്ടായിരുന്ന ഒരു ചായക്കച്ചവടവും ,പിന്നെ അമ്മയുടെ ഈച്ചാടികുത്തും ( നെല്ല് കച്ചവടം ) ആയിരുന്നു .രണ്ടു വര്‍ഷം കൂടുമ്പോള്‍ ഓരോ മക്കളെ വീതം ദൈവം അമ്മക്ക് കൊടുത്തിരുന്നു .എല്ലാ മക്കളെയും സന്തോഷപൂര്‍വ്വം സ്വീകരിച്ചു .ആണും പെണ്ണും ഇടകലര്‍ന്ന്‌ നാല്ആണും നാല് പെണ്ണും .പൂര്‍ണ്ണഗര്‍ഭിണിയായ അമ്മ ,നെല്ല് ചാക്കും ചുമന്ന് നടക്കാറുണ്ടായിരുന്നു എന്ന് അമ്മ പറയാറുണ്ട് .അതിന്റെ ഓര്‍മ്മക്കായി ഒരു വലിയ ചെമ്പ് കലംഉണ്ട് വീട്ടില്‍ .കുടുംബ സ്വത്തായി എനിക്ക് കിട്ടിയത് ഈ കലമാണ്. ഞാന്‍ പുതിയ വീട് വെച്ചപ്പോള്‍ ആ കലം കൊണ്ടുപോയി .വീട്ടിലെ കഷ്ടപ്പാട് ഓര്‍ത്ത് അപ്പച്ചന്‍ ഒരിക്കല്‍ പട്ടാളത്തില്‍ ചേരാന്‍ വേണ്ടി ഇറങ്ങി പോയെങ്കിലുംഅമ്മച്ചി വിട്ടില്ല എന്ന് പറഞ്ഞു ഞങ്ങള്‍ പലപ്പോഴും ചിരിക്കാറുണ്ട് .പിന്നെ ഉണ്ടായതാണ് ഞാന്‍ അടക്കം മൂന്നു പേര്‍.കുമ്മായം തേച്ച വീട്ടിലെ പൊട്ടി പൊളിഞ്ഞ അടുക്കള ഭാഗത്തുകൂടി ഉണ്ടാക്കിയ ഭക്ഷണം ചന്തയിലെ പട്ടി കഴിച്ചു പോകാറുള്ള ആ പഴയ കാലം .
ചായക്കച്ചവടവും ,നെല്ലുകുത്തി അരിയാക്കി വില്‍ക്കുന്ന കച്ചവടവും ,പിന്നെ അമ്മക്ക് മറ്റൊരു ചെറുകിട കച്ചവടവും ഉണ്ടായിരുന്നു .ഈ കൈത ഓല വെട്ടി പുഴുങ്ങി ഉണക്കി അതുകൊണ്ട് പായ ഉണ്ടാക്കി ചന്തയില്‍ കൊണ്ടു വില്‍ക്കുന്ന കച്ചവടം .ഇതാ ഞാന്‍ ഇതെഴുതുമ്പോള്‍ നെല്ല് പുഴുങ്ങുനതിന്റെയും ,ആ പായുടെ മണവും എന്റെ മൂക്കില്‍ അടിച്ച് കയറുന്നു .
ഞങ്ങള്‍ സ്കൂള്‍ കുട്ടികള്‍ക്ക് കരിഞ്ഞ അപ്പവും ,പിന്നെ പഴക്കുലയില്‍ നിന്നും ഏറ്റവും മുകളിലെ മാന്നിക്കാകളും മാത്രമെ ലഭിക്കാറ്‌ പതിവ്.വെളുപ്പിനെ നാല് മണിക്ക് എഴുന്നേല്‍ക്കണം .കടയില്‍ പോകണം .അവിടുത്തെ കാര്യങ്ങള്‍ എല്ലാം ശരിയാക്കി കഴിയുമ്പോള്‍ അപ്പച്ചന്‍ വരും.വൈകിട്ട് സ്കൂളില്‍ നിന്നു വന്നാല്‍ ഉടനെ കാപ്പില്‍ നിന്നും ചൂനാട്ടു പോകണം .അവിടെ ആശാന്റെ മില്ലില്‍ അരി പൊടിപ്പിച്ച് ആടിന് തൂപ്പും വാങ്ങി വരണം .പിന്നീട് അടുത്തുള്ള കിണറ്റിലെ വെള്ളം കോരി നിറയ്ക്കണം .പാത്രങ്ങള്‍ കഴുകണം .അങ്ങനെ പലവിധ ജോലികള്‍ .കോളേജില്‍ പഠിക്കുന്ന സമയത്തും ഞാന്‍ കടയിലെ പാത്രങ്ങള്‍ കഴുകാരുണ്ടായിരുന്നു .മക്കള്‍ ഓരോരുത്തര്‍ക്കും വീതം വെച്ചായിരുന്നു കടയിലെ ജോലികള്‍ .അതില്‍ ആണും പെണ്ണും എല്ലാം വരും .
അങ്ങനെ സംഭവ ബഹുലമായ ആ സ്കൂള്‍ ജീവിതവും കച്ചവടവും തകൃതിയായി നടക്കുമ്പോഴാണ് സി.പി.എം വകയായുള്ള ഒരു ബന്ദ് നടക്കുന്നത് .ചൂനാട്ടു പോയി അരിയെല്ലാം പൊടിച്ചു കൊണ്ടുവന്നു .നാളത്തെ ദിവസത്തെ കാര്യങ്ങള്‍ എല്ലാം ശരിയാക്കി .വൈകുന്നേരം ചില സഖാക്കള്‍ വന്നു അപ്പച്ചനോട് പറഞ്ഞു " നാളെ കട തുറക്കാന്‍ പാടില്ല " .അടുത്ത ഹോസ്പിറ്റലില്‍ പുതിയ ഡോക്ടര്‍ വന്നതുകൊണ്ട് അവിടെ കൂടുതല്‍ രോഗികള്‍ ഉള്ള സമയം .അവരില്‍ പലര്ക്കും ഇവിടെ നിന്നാണ് കാപ്പിയും ഊണും എല്ലാം .ഒരു മിനി ഹോട്ടല്‍ ആയി എന്ന് വേണമെങ്കില്‍ പറയാം .അപ്പച്ചന്‍ വലിയ കോണ്‍ഗ്രസ് ഭക്തനും .അപ്പച്ചന്‍ പറഞ്ഞു നോക്കാം "നാളെ ആകട്ടെ ".
അങ്ങനെ നാളെ തുറക്കണ്ടാ എന്ന തീരുമാനം വൈകുന്നേരത്തെ പ്രാര്‍ത്ഥനക്ക് ശേഷമുള്ള കുടുംബയോഗത്തില്‍ കൈകൊള്ളുന്നു .ആ സമയം മുതലേ എന്തോ എന്നില്‍ ഈ വിവരക്കേടുകള്‍ മാത്രം ഉള്ളതുകൊണ്ടാകാം ഞാന്‍ ഇങ്ങനെ അപ്പച്ചനോട് ചോദിച്ചു " അപ്പച്ചാ ,നമ്മള്‍ എത്രനാള്‍ ഇവന്മാരെ ഇങ്ങനെ പേടിച്ചു കഴിയും "? ചുവന്ന പുസ്തകം കഷത്തില്‍ വെച്ചു നടക്കുന്ന ലോക്കല്‍ സഖാക്കളെ എനിക്കന്നെ ഇഷ്ടമാല്ലായിരുന്നതുകൊണ്ടാകം എന്നെ കൊണ്ടു അങ്ങനെ ചോദിപ്പിച്ചത്.അപ്പച്ചന്‍ ചില തീരുമാനം കൈകൊണ്ടു .നാളെ തുറക്കാം എന്നായി .അഥവാ ബലം പ്രയോഗിച്ചു അടപ്പിക്കാന്‍ ആണ് തീരുമാനം എങ്കില്‍ അതിന് വേണ്ട ചില മുന്‍കരുതലുകളും എടുത്തു .
മുറ്റത്ത്‌ നിന്ന പാരിജാതകത്തിന്റെ കമ്പുകള്‍ കുറുവടികളായി മാറി .അടുതെവിടെ നിന്നോ കുറെ പാറക്കല്ലുകളും കൊട്ടയില്‍ ആക്കി രാത്രി തന്നെ കടയില്‍ എത്തിച്ചു .അമ്മച്ചിയാണ് ഏറ്റവും അതി ഭീകരമായ ജല പീരങ്കിപ്രയോഗം നടത്താന്‍ തയ്യാറെടുത്തത് .പാണ്ടി മുളക് പൊടി ചൂടു വെള്ളത്തില്‍ കലര്‍ത്തി വീശിയടിക്കാന്‍ ഉള്ള തീരുമാനം .
രാവിലെ കട തുറന്നു .ചില ആളുകള്‍ വന്നു പരിസരം വീഷിച്ചിട്ടു പോയി .ഒന്നും മിണ്ടിയില്ല .കുറെ യൂത്ത് കോണ്‍ഗ്രസ് പ്രവര്‍ത്തകരും സ്ഥലത്തെത്തി .കടയിലെ ജോലികള്‍ കഴിഞ്ഞപ്പോള്‍ എന്നോടും ഇളയ ആളിനോടും പറഞ്ഞു നിങ്ങള്‍ ഇവിടെ നില്‍ക്കണ്ട .വീട്ടില്‍ പോ മകാനേ ...എനിക്ക് വീട്ടില്‍ പോകാന്‍ തോന്നിയില്ല .അടുത്തുള്ള അയ്യത്തു കയറി നിന്നു നോക്കാം എന്ന് കരുതി ഞാന്‍ കടയില്‍ നിന്നും ഇറങ്ങി മാറി നിന്നു .
കുറെ നേരം കഴിഞ്ഞപ്പോള്‍ ഒരു ജാഥ .ആദ്യ കല്ലേറ് കടയില്‍ കിട്ടി .ഒരുത്തന്‍ കടയുടെ സൈഡില്‍ കൂടി വന്നു തിളച്ച പാല്‍ തട്ടി പൊട്ടിക്കാന്‍ ഒരു ശ്രമം നടത്തിയപ്പോഴാണ് ഞങ്ങളുടെ സൈഡില്‍ നിന്നും ആദ്യ പീരങ്കി പ്രയോഗം നടക്കുന്നത് .ചൂടു വെള്ളത്തില്‍ കലക്കിയ പാണ്ടി മുളക് തവി കൊണ്ടു കോരി ഒഴിക്കാന്‍ ആരംഭിച്ചു .ഈ പ്രയോഗം അവര്‍ കണക്കു കൂട്ടി കാണില്ല .പിന്നീട് അങ്ങോട്ടും ഇങ്ങോട്ടും കല്ലേറും ,വടി പ്രയോഗങ്ങളും നടന്നു .വന്ന ആളുകള്‍ പല ഭാഗങ്ങളിലേക്ക് ഓടി .ഞങ്ങളുടെ ഭാഗത്തെ പ്രതിരോധ നിര തകര്‍ക്കാന്‍ അവര്‍ക്ക് കഴിയില്ല എന്ന് തോന്നിയിട്ടോ എന്തോ വന്നവര്‍ പല വഴിക്കായി ഓടി മറഞ്ഞു .
അങ്ങനെ ആ ബന്ദ് ഒരു പരിപൂര്‍ണ്ണ പരാജയമായി കലാശിച്ചു .

ഒടുവില്‍
അതില്‍ പിന്നെ ഒരിക്കലും ബന്ദുള്ള ദിവസങ്ങല്‍ കട തുറന്നിട്ടില്ല .ഇപ്പോള്‍ അപ്പച്ചനും പോയി .കട വര്‍ഷങ്ങള്‍ക്കു മുന്നേ അടച്ചു .പഴയ സഖാക്കള്‍ പിന്നെ ഞങ്ങളുടെ വലിയ സുഹൃത്തുക്കള്‍ ആയി.